Afftöiben
Dat ist jo banning dösig togahn: Dat is all meist half een, dat is’n luusigen Wind, un ick mutt hier noch noch’n Dreevertelstünn früsten. „0.08 – E3720 – Gleis 3“ hett sor up den Fohrpal stahn und ganz lütt dorünner: „nur 23.V. und 20.VII. – 16.VIII.“ man dat harr ich nich sehn. Dor stünn ick nu an dat leddig‘ Gleis un puuß‘ de Backen up. Keen Minsch, keen Toch – bit Klock veer wör hier Paus’. Man got, dat Elke un Sebastian nich so fröih inne Puuch kröjpen doot; ick heff jüm anpingelt un se hebbt mi toseggt, dat se mi afhahln wüllt, bloß sünd dat bi veertig Kilometers, und da heet för mi Töiben un Früsten.
Dat Ludwigshafen een “Metropole der Vporderpfalz” is, dat kannst’ bi düssen Bahnhof in so’n Februarnacht meist nich ahn’n. Sess, sääbn, schummrige Latüchten makt den wieden leddigen Hoff vör de groten Glasdörn noch düst’rer – dor wonähm se nich henlüchten doot. De mit tonägst gnurrt und blinkert to’n Mallweern, jichtenswo jiepert wat von den Wind.
Henning Wiechers
För Twe
Wulken un Wind treckt dör de Tiet,
´keen weet wolang se Regen daaldrievt up dat Land,
´keen weet wolang?
Reg’nt ok up dat Woord,
man dor is keen Schuur.
Leeven kummt ut jedeen Dag,
de dien Ja weer spöört.
Lust up Leven un den Moot för joo,
blang den Heeven ok de Eer.
Troon för den Patt joo upeenannerto -
Sünn mang Regenweer.